Geschiedenis van het Nederlands

Het Nederlands

Het Nederlands is een Indo-Europese, Germaanse taal die vooral in Nederland, Vlaanderen en Suriname wordt gesproken. Het is het lijkt heel erg op andere West-Germaanse talen zoals  Engels, Fries, Duits en vooral op de dochtertaal, het Afrikaans. Een verzameling dialecten ten noorden van de Benrather in Duitsland wordt ook wel eens vergeleken met het Nederlands, ook wel Nederduits genoemd.

De eerste kleine verschijnselen van het Nederlands werd het Oudnederfrankisch genoemd. Het was een verzameling Istvaeoonse dialecten, ontstaan na 500. Binnen de West-Germaanse groep was er spraken van twee ontwikkelingen: de Ingveoonse klankverschuivingen rond de Noordzee, en de Hoogduitse klankverschuiving in Zuid-Duitsland. Deze taalvorm ging tegenovergestelde richting en in afgezwakte vorm over West-Europa. Het Oudnederfrankisch en het Ingveoonse kustdialect werd toen, in 800, ook wel Oudnederlands genoemd. Dit Oudnederlands ging zich evolueren vanaf 1150 tot het dialecten: het Middelnederlands. Binnen het Middelnederlands had je enkele dialecten die heel belangrijk waren naar de uiteindelijke evolutie van het Nederlands, het Vlaams, het Brabants, het Hollands, het Limburgs en in mindere mate ook de Noordoostelijke dialecten zoals het Nedersaksisch. Vanaf 1550 ontwikkelt zich hieruit het Nieuwnederlands.

Uiteindelijk blijkt dat het Nederlands het minst is veranderd tenopzichte van de moedertaal, het West-Germaans.

 

Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Geschiedenis_van_het_Nederlands